Mutlak kazanmak zorunda olmanın dayanılmaz baskısı mı, yoksa hava değişimi arızası mı? İşte her neyse Galatasaray Arena dışına çıktığı anda tanınmaz halde!
İlk 15 dakika Karabükspor zemine daha aşina taraftı. Daha sonra konuk hakimiyeti ele aldı da, beklenen çoşkuyu sağlayamadı. Yandan çarklı Şirketi Hayriye vapurundan farksız, tek taraflı bir işleyiş! Devamlı sol uç aranıyor uzunda da, kısada da. Sağ kanada küsmüşler sanki ve o cenah kimseyi ilgilendirmedi. Galatasaray’ın sağ ön tarafına Eboue gibi yaratıcı meziyetleri olan bir kimlik bulması şart.
16. dakikada Melo özverisi ve gayreti Burak’a gol fırsatı getirdi ama Erdem topu çevirdi. Kornere Drogba şık vurdu, bu kez top kale dibinden dışarı gitti. 21. dakikada Erkan Kaş’ın Selçuk’a müdahelesine, Sow’a çalınan faule Avrupa’da düdük çalınmaz. 42. dakikada Burak’ın pozisyonunda İshak’ın yasa dışı bir eylemini görmedim. Uzun sözün kısası Galatasaraylı futbolcular kendilerini kolayca salma alışkanlığından kurtulacak ve pozisyona tam olarak konsantre olacak. Aksi halde bedel ağır ödenir! Meral’e itirazlarla devre bitti, itiraz kolay bir seçimdi.
İkinci yarı Galatasaray’ın daha toparlanmış ve konsantre halde sahada olmasını beklerken, tersini gördüm. Karabükspor çok daha istekli ve mücadeleyi sever haldeydi. Galatasaray ilk yarıdaki performansını dahi arar oldu ve son dakikalarda en büyük gol hamlelerinden biri Drogba’da değiştirildi. İşte o zaman anladım ki beraberliğe dünden razıydı Mancini!
Savunmasını Chedjou ve Ceyhun’la güçlendiren ve 1 puanı garantilemeye çalışan, zirve(!) peşindeki İstanbul ekibi. Ama bilememki bu tek puan zihniyeti, şampiyonluk için yeter mi? I ıh dünyada yetmez!
