Maçtan çok, maç sonunda yaşanacaklar asıl önemli olandı.
Futbolcular gidecek miydi?, Elazığspor dağılacak mıydı?
Bir buçuk yıldır bir lira para alamayan futbolcular, Sivas’ta oynanan Altay maçı sonrasında nasıl bir yol haritası çizeceklerdi?
Önce Orhan Şam, Afjet Afyonspor maçı sonrasında bavullarını topladı, gitti.
Sonra da Mehmet Yiğit; hafta içi veda mesajları yayınladı ve Elazığspor’a “elveda” dedi.
Serkan, Kadir Bekmezci, Ahmet Aras, Emre ve diğerleri…
Eli kulağında, gitti-gidecekler.
Oysa daha bir hafta önce Afjet Afyonspor maçı öncesi ve devre arasında, Orhan hocanın “bu kulübü yaşatmaya söz veriyor musunuz?” söylemine hep bir ağızdan “söz” diyenler…
Şimdi gidiyorlar.
Haksızlar mı?
Asla!..
Yerden göğe kadar haklılar.
Ancak gözlerimizin dolduğu o manzarayı izlerken, Elazığspor’un yaşayacağına olan inancımız da artmıştı.
Şimdi ayrılanları gördükçe?
Aynı inançta değilim artık.
Mesela başka söz verenler de vardı.
“Biz bitti demeden bitmez” diyenler…
“Elazığspor’un sahibi benim” diyenler…
“Elazığspor bu şehrin marka değeridir”diyenler…
Sonra ses-seda kesildi birdenbire…
Anlaşılan umut da kesildi ki;
Orciğini, leblebisini, üzümünü hep öne çıkardık da…
Elazığspor’u bir türlü dilimize alamadık.
“Bu şehrin en önemli tanıtım aracı Elazığspor’dur” diyemedik ne yazık ki…
Elazığspor konusunun dönüp-dolaşıp kendilerine geleceğinin belli olduğunu, başka bir insanın bunu becerebilme şansının olmadığını belirtenler…
Şimdi neden sessiz?
Neden bu işi beceremediler?
Seçimden önce başka konuştuk, seçimden sonra farklı konuştuk.
İşler düzlüğe çıkınca, Elazığspor’u artık dilimize almadık.
Kaderine terk ettik Elazığspor’u…
Şimdi düşünüyorum da…
Yeni stadyum…
Yeni Tesisler…
…Ve belki de…
Dilim varmıyor ama… Söylemek zorundayım.
Bu sessizlik Yeni Elazığspor için mi?
Konuşun!.. Haydi!
Susmayın!
